ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΑΖΕΥΑΝ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΚΟΣΜΑΚΗ ΣΥΝΤΑΣΣΟΜΕΝΟΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ...ΤΑΧΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ...ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΟΣΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ.ΤΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Τ.ΤΑΣΟΥ ΑΥΓΟΡΟΥ ΑΠΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
πηγη 1
πηγη 2
πηγη 3
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τα οθωμανικά χρυσόβουλα λένε την αλήθεια
Το θέμα των «ιερών σκανδάλων» έχει τεράστιο ενδιαφέρον για τo επίπεδο δημοκρατίας και ελευθερίας που απολαμβάνουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα δεν είναι τα σκάνδαλα καθεαυτά, αλλά το να καταφέρουμε να συνδέσουμε την Εξουσία με τα σκάνδαλα που δημιουργεί.
Η Εκκλησία έχει Εξουσία και μετέχει σε όλα τα πολιτειακά θεσμικά όργανα ως κοινωνικός εταίρος, με συμφέροντα όμως ανεξάρτητα από αυτά της κοινωνίας των οποίων η έκφραση διαπερνά κάθετα το πολιτικό σύστημα. Οι άνθρωποι εντός της (κυρίως οι αξιωματούχοι) και οι γύρω της (βλ. βουλευτές, πολιτευτές, δημόσια πρόσωπα) δρουν ως παράκεντρο εξουσίας, που άλλοτε απομακρύνεται από το κεντρικό σύστημα εξουσίας (δηλ. τις κυβερνήσεις), άλλες φορές συμπορεύεται, ενώ ιστορικά υπήρξαν και περιπτώσεις που μάλλον ταυτίστηκε με το κατ’ εξοχήν κέντρο εξουσίας (π.χ. Βυζάντιο).
Η απόσταση του παράκεντρου της εκκλησιαστικής εξουσίας από την πολιτειακή εξουσία έχει να κάνει με το είδος του πολιτεύματος. Στην περίπτωση της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας παίζει σπουδαίο ρόλο ο βαθμός που ο λαός και οι εκλεγμένοι του επιτρέπουν την επιρροή των ρασοφόρων.
Πότε και Πώς συγκεντρώθηκε τόσος εκκλησιαστικός πλούτος;
Την προηγούμενη διαπίστωση μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να αναλύσουμε ιστορικά το πότε απέκτησε η Εκκλησία την περιουσία της και πότε άρχισε να την χάνει. Να σημειωθεί ότι με τον όρο Εκκλησία εννοούμε τα χιλιάδες νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (εκτιμώνται στις 6.500 – 10.000 τέτοια ν.π) που αφορούν μοναστήρια, ενορίες, μητροπόλεις, αλλά και την κεντρική Εκκλησία της Ελλάδος (Ιερά Σύνοδος, Αρχιεπισκοπή).
Ας θυμηθούμε λίγες γραμμές που έγραψε ο Παρασκευαϊδης (Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος):
«Εδώ θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η Εκκλησία είχε πάντοτε περιουσία και η μακρά προέλευσή της ανάγεται, κυρίως, σε δωρεές και κληρονομιές βυζαντινών αυτοκρατόρων, αξιωματούχων του Βυζαντίου, όπως επίσης σε δωρεές και κληρονομιές, μοναχών και λαϊκών ως και τις ημέρες μας».
Η Εκκλησία, λοιπόν, απέκτησε μεγάλη περιουσία όταν… ήταν η ίδια στην εξουσία, τα χρόνια τα Βυζαντινά. Ύστερα, στα χρόνια της τουρκοκρατίας άρχισαν οι “δωρεές” στα μοναστήρια και τα ‘ξωκκλησια. Έχει γραφτεί πολλάκις ότι επειδή ο Σουλτάνος τα είχε καλά με την Εκκλησία, της επέτρεπαν να “κατέχει” περιουσία και δεν επενέβαιναν (πολύ) στο πως η Εκκλησία τη διαχειριζόταν. Αντίθετα, οι Έλληνες (ας πούμε έτσι τους κάτοικους του βυζαντίου που κατοικούσαν στον σημερινό ελλαδικό χώρο) δε μπορούσαν να έχουν περιουσίες αφού αυτές πέρναγαν στα χέρια του κάθε κοτζαμπάση ή άλλων τοποτηρητών-διοικητών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί να μεταβιβάζουν τις περιουσίες τους στους μητροπολίτες, στις ενορίες και τα μοναστήρια της περιοχής τους υπό το φόβο ότι θα τις έπαιρναν οι κατακτητές Τούρκοι.
Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε τα πρώτα χρόνια της τουρκοκρατίας όπου δεν γνώριζε κανένας πότε θα δημιουργιόταν μία νέα ελεύθερη κρατική οντότητα, και ενδεχομένως θεωρούσαν ότι αυτό θα γινόταν σύντομα. Κάποιοι έχοντας την θρησκεία τους ως μόνο αποκούμπι, μπροστά στον Θεό συμφωνούσαν με τους επίγειους αντιπροσώπους Του ότι σε περίπτωση επαναφοράς της ομαλότητας οι περιουσίες τους θα επιστρέφονταν άμεσα, ενώ στο μεταξύ οι εκκλησιαστικοί άρχοντες θα τους παραχωρούσαν τη χρήση των μεταβιβασμένων περιουσιών τους (οι Τούρκοι επέτρεπαν και αυτό).
Μα έλα που για 400 χρόνια οι παπάδες μάζευαν την περιουσία του λαού και άλλαξαν γενιές και γενιές. Όταν, τελικά, το νεοελληνικό κράτος άρχισε να συστήνεται στις αρχές του 19ου αιώνα, οι περιουσίες αυτές ουδέποτε επιστράφηκαν πίσω στο λαό.
Η αποδοχή του εγκλήματος εις βάρος του λαού
Ανατρέχοντας και πάλι σε γραπτά του Παρασκευαϊδη διαβάζουμε:
«[…] αναφέρουμε ότι από το ποσοστό του 100% της συνολικής περιουσίας το έτος 1830, το 2002 απέμεινε στην Εκκλησία της Ελλάδος μόνο το (4%) τέσσερα τοις εκατό!»
Η πρώτη απορία που έρχεται στο μυαλό είναι το πόσο μεγάλη ήταν η περιουσία της Εκκλησίας το 1830 αν σήμερα αυτό που διαισθητικά αντιλαμβανόμαστε έχει τέτοιες διαστάσεις (διότι έναι μεν έχει εκτιμηθεί σε αρκετά δις ευρώ αλλά δεν έχει καταγραφεί επακριβώς). Η απάντηση είναι απλή: ήταν αμύθητη διότι, μπορεί να μην υπήρχε η ιστορική συνέχεια του Βυζαντίου, υπήρχε όμως κανονικά η συνέχεια της Εκκλησίας και της εξουσίας της στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο. Παρείχε συγκεκριμένες υπηρεσίες στην Οθωμανική αυτοκρατορία και συμμετείχε κανονικά ως εταίρος στο ανατολικό τμήμα της.
Με δεδομένο το ότι οι μισθοί των ιερέων και πολλές άλλες διευκολύνσεις γίνονται για πάνω από 100 χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις του νεοελληνικού κράτους, η δραματική μείωση αυτή (96%) στα περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας είναι ανεξήγητη. Εκ πρώτης τουλάχιστον. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η μείωση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι όλοι οι κυβερνήτες της Ελλάδας, από τον Όθωνα κιόλας, είχαν ως σταθερή επιλογή να δημεύουν τμήματα της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Επί της ουσίας, τελικά αυτή η πολύχρονη διαδικασία είναι ενός είδους αποδοχή του εγκλήματος του εκκλησιαστικού παρακράτους κατά του λαού κατά την τουρκοκρατία: ότι δηλαδή η μεταβίβαση των εκτάσεων έγινε -σχεδόν- αδιαμαρτύρητα από την πλευρά της Εκκλησία η οποία μέσα από τοποθετήσεις, όπως η παραπάνω του Χριστόδουλου, είναι εμφανώς σε αμυντική θέση απέναντι στο λαό και την πολιτεία. Με άλλα λόγια, επίσημα η κεντρική της γραμμή δεν είναι διεκδικητική στο θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας αλλά μάλλον παρακλητική να σταματήσει η “λαϊκή απαλλοτρίωση” των εναπομεινάντων «χρυσαφικών» της.
Τα οθωμανικά χρυσόβουλα λένε την αλήθεια
Φτάνουμε λοιπόν στο ζουμί του άρθρου, όπου πολιτικά πρέπει να απαντήσουμε σε περιφερειακούς φορείς της σημερινής Εκκλησιαστικής εξουσίας που διεκδικούν δημόσια περιουσία επικαλούμενοι χρυσόβουλα Οθωμανών αυτοκρατόρων, όπως των «Σελήμ Χακίς υιό του Μουσταφά Χακή αείποτε τροπαιοφόρου το 1229 έτος Τουρκικόν» και τον «Ιμπραχίμη Βοϊβόδα Τριμπολιτσάς το Τουρκικόν έτος 1175» στην υπόθεση της μονής Γοργοεπηκόου.
Τα χρυσόβουλα αυτά λένε την ωμή αλήθεια για το ρόλο της Εκκλησίας αιώνες τώρα: όταν ο λαός καταπιεζόταν κάποιοι… πολύ μπροστά από την εποχή τους κάνανε μπίζνες με τους “κατακτητές”. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Εκκλησία ακόμα και σήμερα είναι μετά το κράτος ο 2ος ιδιοκτήτης δασικών περιοχών, οι οποίες προφανώς και δεν περιήλθαν στην κατοχή της από κληρονομιές πιστών αλλά ούτε και από το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ήταν αυτά τα οθωμανικά χρυσόβουλα που “πλήρωναν” την Εκκλησία για τις υπηρεσίες της δίνοντάς της ακόμα παραπάνω από αυτά που ήδη είχε ή λάμβανε από “δωρεές” -ουσιαστικά αναγκαστικές μεταβιβάσεις- πιστών!! Γιατί άραγε;;;;
Τι διαφορά έχει δηλαδή το χρυσόβουλο του 1175 από τις “Ιερές Ανταλλαγές” του 2008 που επικαλείται η Μονή Βατοπεδίου;; Με την επίσημη εξουσία γινόταν και συνεχίζει να γίνεται η συναλλαγή της Εκκλησίας, ενώ βάσει των όσων ειπώθηκαν παραπάνω, και τις δύο φορές η Εκκλησία συσσώρευε και καρπωνόταν το δημόσιο η ιδιωτικό πλούτο εις βάρος του λαού.
Ο Εφραίμ λοιπόν δεν είναι σημερινό φαινόμενο… είναι “απόγονος” εκείνων που συνυπέγραφαν το μερίδιο της Εκκλησίας, τα τριάκοντα αργύρια για τις πολύτιμες υπηρεσίες χειραγώγησης και ρουφιανιάς κατά του λαού. Η απόλυτη προδοσία. Άλλωστε, αν η Εκκλησία ενοχλούσε πραγματικά την οικονομική Εξουσία, ως θεσμός και όχι ως απλά λίγα μεμονωμένα άτομα-ιερείς, δε θα κατέληγε πλουτοκράτορας μετά την δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους!
Επειδή μάλιστα οι υπηρεσίες της Εκκλησίας στην πολιτική εξουσία είναι πολλές, αρκεί να αναφέρθουμε σε μία συνέντευξη του κ. Πυλαρινού (πρώην βουλευτή Ν.Δ) στο Βήμα το 2005 ως οικονομικός διευθυντής της κεντρικής διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος:
«Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2004 η Εκκλησία της Ελλάδος προσέφερε σε άπορους 6.820.000 μερίδες φαγητού και η Αρχιεπισκοπή Αθηνών 1.195.000 μερίδες. Τι σας δείχνει αυτό; Την ανάγκη της κοινωνίας, και τον ρόλο της Εκκλησίας που απαλύνει τα προβλήματα των ανθρώπων αλλά και του κράτους»
Αυτά λέει ο κ. Πυλαρινός και θέτει αμέσως το ερώτημα τι θα έκανε το κράτος για να ταΐσει αυτούς που ταΐζει κάθε ημέρα η Εκκλησία και ποια θα ήταν η κοινωνική αναστάτωση αν οι πεινασμένοι δεν είχαν την Εκκλησία «να σηκώνει καθημερινά το καπάκι της χύτρας και να τους δίνει ένα πιάτο φαΐ».
Συνοψίζοντας, όσο κάποιοι επιμένουν να εμφανίζουν και να επικαλούνται χρυσόβουλα που τους αποδόθηκαν από σφαγείς κατακτητές, τόσο θα επιβεβαιώνουν την συνενοχή τους στην εκμετάλλευση του λαού μέσα στην ιστορία των τελευταίων αιώνων.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πηγές:
